مسافر

چو رخت خویش بربستم از این خاک                        همه گفتند با ما آشنا بود

ولیکن کس ندانست این مسافر                                 چه گفت و با که گفت و از کجا بود

                                                     دیده ور

دو صد دانا در این محفل سخن گفت                          سخن نازک تر از برگ سمن گفت

ولی با من بگو آن دیده ور کیست                              که خاری دیده و احوال چمن گفت

                                                     سروری

خدا آن ملّتی را سروری داد                                     که تقدیرش به دست خویش بنوشت

به آن ملت سروکاری ندارد                                      که دهقانش برای دیگران کِشت

                                                      دریا

نهنگی بچه ی خود را چه خوش گفت                         به دین ما حرام آمد کرانه

به موج آویز و از ساحل بپرهیز                               همه دریاست ما را آشیانه